Mango-kip kerrie

Ingrediënten:

4 eetlepels boter

1 gesnipperde ui
1 eetlepel gember
2 teentjes knoflook
1 1/2 eetlepel kerriepoeder
1/2 theelepel komijn
1 theelepel kurkuma
2 mago's in blokjes gesneden
2 eetlepels witte wijnazijn
1 klein blikje cocosmelk
4 kippenborsten in blokjes gesneden
1/2 theelepel zout
1 theelepel koriander
2 theelepels peri-peri saus

Bereiding:

Bak de ui in een middelgrote pan tot ze zacht zijn.
Voeg de gember, knoflook, kerriepoeder, komijn en kurkuma toe en bak een minuut of twee om de smaken vrij te maken.
Voeg de kokosmelk toe.
Meng de helft van de mangokubussen met een staafmixer om een zacht mangosaus te maken en voeg deze toe aan de pan en meng het samen met de heerlijke kokosmelk die je zojuist hebt toegevoegd.
Voeg de azijn toe en laat 5 minuten sudderen.
Voeg de andere helft van de magokubussen toe (laat ze heel) en voeg zouty en koriander toe (laat een beetje over voor garnering).
Voeg de kip toe, bedek de pan met een deksel en laat de kip 7-10 minuten koken.
Optioneel: voeg een eetlepel of twee rozijnen toe.

Opdienen met rijst.

Addo

Thuisreis

De thuisreis begon in De Rust. Ik had al zo'n voorgevoel dat ik iets zou vergeten mee nar huis te nemen. Dus alles extra zorgvuldig gedaan. Daarna een warm afscheid van de Venters. Ik kreeg een cadeautje voor Thea mee en hup de auto in en door de Meiringspoort richting de Karoo. "Als ik boven ben, moet wel even de navigator aanzetten," dacht ik. "Waar heb ik die?" Gestopt en gezocht. Vergeten en terugrijden. theresa had hem al gevonden. De rit naar het vliegtuig ging voorspoedig. Ik heb zeven keer een andere beslissing genomen dan de aanwijzingen van de navigator. En wie had daar op het zuidelijk halfrond gelijk? Jawel. De Sut. Voorspoedige nachtvlucht gehad en de volgende dag naar huis gespoed, waar Thea op mij wachtte. Ahhhh, wat lief.

6 April 2018

Môre gaan ek ry Addo-park toe. Vandag het ek 'n bietjie rustig gehou. Alleen in die oggend het ek die Langenhoven Museum toe gegaan. Daai man het al vroeg in my Suid-Afrika-avontuur indruk op my gemaak. As jy nie bekend is met Langenhoven nie dan kan jy hom soek op Wikipedia.

7 april 2018 Transferdag

Om acht uur ben ik vanmorgen vertrokken van De Rust naar het Hopefield Countryhouse. Een rit van 288 km. Veel verschillende landschappen. Hoe verder naar het oosten al hoe meer bosveld te zien was. Jammer dat ik niet de hele tijd daarvan kon genieten want er moest op de weg gelet worden. Ik had mooie wegen waar je 120 km mocht rijden. Ik heb het daar op 100 km gehouden. Maar ik heb ook 40 km lang gereden op een eenbaansbrede betonweg. Als er een tegenligger kwam (en dat waren er minstens 7) moest je half van het rijbaan af. Verder geen bewoning of zo. Gelukkig waren er geen boeven. Maar goed. Een heel stuk verder gestopt op een rustplaats. Hangt er een bordje dat de mensen op moeten passen voor leeuwen. Nou, dan maar verder rijden. Eerder heb ik overigens gestopt voor een klein leger stokstaartjes dat de weg overstak.

Hopefield Countryhouse

6 april 2018 - 13 april 2018

"Waarom plaats jij geen posts meer over jouw belevenissen in Zuid-Afrika?", zo luiden enkele reacties vanuit Nederland en Duitsland. Ik ben oh zo blij dat er sowieso iemand naar mijn blog kijkt, maar dat opvalt dat ik lui geworden ben, dat streelt mijn ego. Gisteren zat ik dit te overpeinzen in de auto. Op zich wel leuk dat denkwerk, maar dat heeft zo zijn nadelen op 's heren wegen in den vreemde. Vooral als je links moet rijden en er zijn geen andere auto's in zicht die het goede voorbeeld geven. Maar goed, dat terzijde. Wat was mijn conclusie van dat nadenken? Als ik schrijf over kunst en cultuur (waar de KKNK over gaat), dan is het berichten daarover vooral iets wat buiten jezelf ligt.
Na afloop van de KKNK ben ik me vooral als traditionele toerist gaan gedragen. En daar doet men gewoontegetrouw verslag van met behulp van foto's. Hier zijn er enkele.

Woorden schieten tekort om je beleving over te brengen van wat je ziet. Zoals die troep apen die met zo'n 25 stuks (hier gaat het al fout want een wezen is geen stuk, behalve bevallige jonge vrouwen dan) op en naast de weg lopen. Hoe beschrijf ik mijn emotie bij het zien van een pasgeboren aapje dat zich op de rug van zijn of haar moeder vastklauwt? Of een ouder aapjeskind dat op de rug van de moeder springt die vervolgens onmiddellijk aan de wandel gaat. Mijn woorden schieten dan waarachtig tekort. Dus waag ik me er niet aan. Ik waag me er ook niet aan als ik twee olifanten zie paren.

Ik wil trouwens helemaal geen toerist zijn hier. Mijn beleving van Zuid-Afrika gaat veel dieper. Vandaag zit ik met de neus tussen de boeken (uiteraard in het Afrikaans): een misdaadroman van Irma van Zyl met de titel Gifbeker en de gepubliceerde liefdesbrieven die ik hierboven al aanhaalde. Later zal ik van Gifbeker een recensie schrijven en op mijn blog plaatsen.

Zie hier de reden van enkele keren niet bloggen. Nou goed?

KKNK 4 april 2018

Ja, wat zal ik zeggen? Bijzonder aan vandaag waren de toneelvoorstelling en het concert. "Melk en vleis" was de titel van de eerste. In het begin had ik moeite met het ontdekken van de verhaallijn, maar allengskens werd het duidelijker voor mij. Het was een psycho-drama rond een echtpaar dat met pieken en dalen uit elkaar groeit. Zij is met haar 47 jaar tien jaar ouder dan hij. Ze raakt in verwachting en paniek want de baby kon wel eens gehandicapt zijn vanwege de leeftijd van de vrouw. Zij denkt aan abortus, maar daar wil de man niets van weten. Intussen gaat hij vreemd en wil van haar scheiden en haar de kinderen ontnemen. Zij ziet maar één uitweg met een gruwelijk einde. Te erg om dat hier op te schrijven. (Ik kan het niet mooier maken.)

Echt fijn was het akoestisch concert van Ricus Nel en Refentse. Prachtige muziekanten. Ik
heb van ze genoten, vooral ook van hun hits Oom Faan se plaas en Harde kole brand.
Kortom, een voor mij geslaagde laatste dag van het Klein Karoo Nasionale Kunstefees.